Wybrane wnioski z drogi synodalnej w naszej parafii

Rozmowy w grupach odbywały się w oparciu o wyznaczone obszary tematyczne dotyczące funkcjonowania Kościoła w ogólności i w jego mniejszych jednostkach /diecezja, parafia/. Poniżej prezentujemy wnioski, które bezpośrednio dotyczą naszej wspólnoty parafialnej.

1. Wspólnota pomaga się zaangażować w parafii, daje oparcie, mobilizuje do działania, do służby. Ważna otwartość i budowanie więzi.
2. Parafia powinna być wspólnotą wspólnot, dlatego należy budować jedność pomiędzy poszczególnymi grupami, angażować we wspólne dzieła.
3. Małe grupy domowe NewPastoral wskazane jako dobre narzędzie odkrywania Boga we wspólnocie.
4. Przygotowanie do bierzmowania wg programu Młodzi na Progu daje młodzieży możliwość zobaczenia Kościoła jako wspólnoty dzięki spotkaniom w małych grupach i podczas wyjazdu ewangelizacyjnego.
5. Eucharystia jest głównym miejscem tworzenia wspólnoty, ważne aby dbać o wydobywanie piękna Eucharystii, także poprzez świadome jej przeżywanie – okresowe katechezy na temat Eucharystii.
6. Dla wielu parafian duże znaczenie ma indywidualna adoracja, tu ważne, aby świątynia była dostępna, otwarta, a także aby podczas „zorganizowanych” adoracji był czas na ciszę.
7. Ważne aby w parafii rozwijać ofertę wspólnot, zapraszać nowe osoby, dbać aby spotkania się odbywały i żeby te wspólnoty miały opiekę pasterza.
8. Kurs Alpha, lub inne jemu podobne, wskazane jako bardzo skuteczne narzędzie nowej ewangelizacji parafian i pozyskiwania nowych uczestników do wspólnot.
9. Pogrzeb i ślub wskazane jako okazja / szansa do ewangelizacji, ponieważ pojawiają się wtedy osoby oddalone lub wcale nie bywające.
10. Pojawiły się głosy, że katecheza w szkole jest zbyt mało efektywnie wykorzystywana. Niektóre organizacje bardzo zabiegają o to, żeby móc prowadzić jakieś zajęcia lub szkolenia dla dzieci – my to mamy i nieraz marnujemy okazję.
11. Należy się bardziej skupić na ewangelizacji dorosłych.
12. W parafii czasem z przyzwyczajenia powielamy schematy, które już nie działają – np. rekolekcje stanowe. Przydaje się czasem świeże spojrzenie, słuchanie opinii parafian - np. Rady Duszpasterskiej, tylko że jej nie ma.
13. Istnieje potrzeba, aby godziny sprawowania Eucharystii i nabożeństw były bardziej dostosowane do życia rodzin z dziećmi (np. osobom pracującym ciężko jest zdążyć na godzinę wcześniejszą niż 18.00). Jeśli w parafii jest dwóch kapłanów byłoby wspaniale, jeśli Msza Święta była codziennie rano i wieczorem (7.00 i 18.00 lub 19.00).
14. Modlitwa to podstawa, wskazano potrzebę stałej intencji modlitewnej w intencji osób oddalonych i pogubionych.
15. Bardzo ważna również stała modlitwa za pasterzy, szczególnie własnych.
16. Jako wspólnota musimy być zakorzenieni w Chrystusie. Obecnie nasz świat w większości odrzuca Boga, dlatego jako Kościół mamy być znakiem sprzeciwu dla tego co światowe. Nie możemy obniżać wymagań.
17. Odwiedziny kolędowe księdza – okazja dotarcia do osób oddalonych i pogubionych, ale ważne, żeby ten czas był właściwie wykorzystany przez księdza – spotkanie a nie wizyta.
18. Sprzątanie kościoła przez parafian – okazja do budowania relacji we wspólnocie parafialnej. Świątynia jest naszym wspólnym domem i dobrem.
19. Troska o osoby starsze, chore, którym doskwiera samotność – jest coraz więcej takich osób i pojawia się duża potrzeba spotkania, odwiedzin. Rozbudowa duszpasterstwa dla takich osób? Wspólnota / grupa parafialna niosąca takie realne wsparcie? Okazja do ewangelizacji.
20. Transmisje Mszy Świętej – często dla chorych i starszych bardzo cenne jest oglądanie transmisji z własnej parafii, to daje namiastkę dalszego uczestniczenia w życiu tej wspólnoty.
21. Dostosowanie godzin Eucharystii i nabożeństw do rytmu pracy i nauki rodzin. Msze Święte zimą o godz. 17.00 to zbyt wcześnie i często nie da się zdążyć z pracy czy szkoły. Godz. 18.00 byłaby dużo wygodniejsza. Roraty o 7.00 też byłyby bardziej dogodne, już teraz wielu parafian wybiera się rano do sąsiednich parafii.
22. Uroczyste wydarzenia parafialne jak np. Orszak Trzech Króli również jako wspólnototwórcze i jednoczące.
23. Katecheza przedchrzcielna i przedmałżeńska jako szansa dotarcia do osób z peryferii kościoła.
24. Niektórzy nie widzą swojego miejsca we wspólnocie (grupie parafialnej) ale we wzrastaniu w wierze pomagają im cykle katechez dla dorosłych, na które mogą przyjść w sposób bardziej anonimowy.
25. Jako problem / trudność wskazany został pośpiech w sprawowaniu Eucharystii. Utrudnia to jej głębsze przeżycie a także budowanie wspólnoty zgromadzonej przy ołtarzu. Bardzo cenne jest wzmacnianie poczucia wspólnoty podczas Eucharystii – odpowiedniej atmosfery, nawiązywanie do żywych problemów w parafii, angażowanie świeckich do posług, spontaniczna modlitwa powszechna, dłuższy czas podniesienia hostii i kielicha do adoracji.
26. Dobrym sposobem na integrację i budowanie relacji w parafii może być co jakiś czas impreza integracyjna, np. w formie festynu parafialnego.
27. Organizowane w naszej parafii coroczne spotkanie osób chorych i starszych wskazane jako bardzo dla tych osób ważne i potrzebne.
28. Zwrócono uwagę na problem słuchania wśród pasterzy – nie wsłuchują się w głos parafian, nie wychodzą do ludzi, nie pytają o ich opinię, nie budują relacji.
29. Brak współpracy Proboszcza z Radą Duszpasterską.
30. Często brakuje również budowania relacji między księżmi a biskupem, biskup nie jest księżom bliski, zwykle widziany jest jako instytucja – kuria.
31. Brak słuchania bierze się z pychy osoby mówiącej. Słuchanie to umiejętność milczenia, ważne abyśmy umieli wsłuchiwać się w głos Boga – np. adoracja w ciszy, stwarzać do niej okazje. Gdy umiemy wsłuchiwać się w głos Boga, łatwiej nam prawdziwie słuchać bliźniego.
32. Podkreślono wagę Słowa Bożego, które jest podstawowym sposobem słuchania Boga – cenne jest „propagowanie” go na lekcjach religii i wyrabianie nawyku codziennego czytania Pisma Świętego, obcowanie ze Słowem.
33. Trudno zabierać głos gdy nie jest się słuchanym (brak nastawienia pasterza na słuchanie).
34. Wskazano na problem tych czasów – żyjemy w mediach, zamykamy się we własnym podwórku, co prowadzi do braku relacji, braku poczucia wspólnoty i braku jedności.
35. Okazją do zabierania głosu może być organizowanie „kawiarenki” przy kościele po Mszy świętej, gdzie każdy może przyjść, spotkać się, porozmawiać, podzielić doświadczeniami (także z księdzem).
36. Potrzeba otwartości kapłanów, sygnałów z ich strony, zachęty do budowania relacji, wspólnoty – np. przez wychodzenie do wiernych po Mszy świętej i rozmowę z ludźmi.
37. Liturgia Słowa jest bardzo ważna, dlatego w każdej Eucharystii nie powinno się zostawiać Słowa Bożego bez komentarza, a powiedzieć choćby kilka prostych zdań na jego temat, lub przynajmniej dać czas ciszy na chwilę przemyślenia.
38. Jako dobra praktyka wskazana modlitwa do Ducha Świętego przed kazaniem / homilią.
39. Dla wielu osób ważna jest transmisja Mszy św z własnego kościoła parafialnego gdy nie mogą uczestniczyć osobiście. Wówczas przynajmniej w ten sposób mogą nadal brać pewien udział we wspólnej celebracji.
40. Cenną grupą w parafii może być schola/chór, która upiększa liturgię, a także jest kolejnym miejscem budowania więzi wspólnotowych.
41. Ważne jest szukanie i pielęgnowanie żywych „dyplomatycznych” kontaktów parafii z instytucjami publicznymi / kulturalnymi.
42. Plebania powinna być miejscem dialogu.
43. Brak funkcjonującej Rady Duszpasterskiej w naszej parafii.
44. Spotkania Proboszcza z Radą dają poczucie wspólnoty, współodpowiedzialności, bycia słuchanym i ważnym we wspólnocie.
45. Pasterz powinien być wrażliwy na głos parafian, a gdy podejmuje decyzje „odmowne” umieć je też uzasadnić i wytłumaczyć, aby nie była to tyrania, ale odpowiedzialne współdziałanie.
46. Potrzeba odpowiedniego przygotowania – nie spóźniać się, przygotowanie odpowiedniej, uroczystej oprawy liturgii. Ważna praca nad sobą, aby dostrzegać wartość Eucharystii.
47. Pewne urozmaicenia pomagają się skupić – np. na Mszy dla dzieci kazanie dialogowane.
48. Zaangażowanie celebransa bardzo pomaga (gdy czyta i wypowiada modlitwy świadomie i z przemyśleniem).
49. Angażowanie wiernych w różne posługi – ważne, aby szukać różnych nowych talentów, angażować nowe osoby, nie wciąż te same – to daje poczucie, że każdy jest ważny we wspólnocie.
50. Proboszcz powinien dbać o rozwój i budowanie wspólnoty i jedności wspólnot w parafii.
51. Warto budować świadomość, że ksiądz jest dla nas, że można z nim rozmawiać i spotkać się – to pomaga budować wspólnotę.
52. Kancelaria parafialna i kolęda wskazane jako miejsca, gdzie pojawia się okazja do dialogu.
53. Obserwacja: Za mało dialogu pomiędzy pasterzami (biskup – księża, proboszcz – wikariusze). Brak relacji, ojcowskiej więzi. Księża powinni mieć oparcie w biskupie, wikariusze w proboszczu. Powinni tworzyć wspólnotę i dawać w ten sposób świadectwo wiernym.